Op vrijdag 27 mei, een brugdag tussen Hemelvaartsdag en het weekend, gingen 29 “tuinhierders” op stap naar Meigem, naar 2 buren in de Meerskant nr., 3 en 4. Beiden zijn gelegen langs een fraai landweggetje waar de fietsers de baas zijn.

Het eerste bezoek was aan “ Fruitbedrijf Cocquyt ”, waar de 4de generatie – de appel valt dus niet ver van de boom - heel hard zijn best doet om appels, peren en verse glanzende kersen op een eerlijke manier aan de man te brengen. We kregen een bezielde en deskundige uitleg over de kweek, het snoeien, het onderhoud van de laagstammige kersenbomen die beschermd worden door netten tegen vogelschade. Op de hectaren grote site staan een 20-tal bijenkorven, die daar geplaatst zijn door imkers uit de buurt zodat de naarstige bijtjes hun werk kunnen doen qua bestuiving van de 1000den fruitbomen. De charmante kraaknette boerderij en de hangar werden uitgebreid met een hoevewinkel met overdekt terras, een bezoekerscentrum (voor verenigingen, voor feestjes, bijeenkomsten) , een kersenautomaat en een verblijfswoning voor de seizoenplukkers. Zware investeringen voor Jonas en Sofie maar zij willen vooral inzetten op beleving voor de bezoekers en de klanten en ze slagen daar uitstekend in. We voelden ons welkom als waren we koningen en koninginnen, en konden achteraf, als kers op de taart, een glaasje drinken van hun fruitsappen en hapjes eten van eigen teelt. Ook honing, confituur, ijsjes, groenten en ander fruit zijn er te verkrijgen. Je voelt de passie voor de stiel in hun winkeltje. We vertrokken daar met een gevoel van bewondering voor deze hardwerkende mensen die zo begeesterd, met hart en ziel, zo’n bedrijf runnen, ondanks het feit dat ze regelmatig door een zure appel moeten bijten als de weergoden hun oogst zwaar op de proef stellen. Petje af !

Het tweede bezoek was aan “ ’t Hoveke ”, waar een kunstenaarsechtpaar een pottenbakkerij en tuinterras uitbaat. Het resultaat is een besloten, speelse, bomenrijke, verrassende tuin in mediterrane sfeer waarin planten min of meer gecontroleerd hun gang mogen gaan en waarin hier en daar in de golvende lijnen van de borders allerlei zelfgemaakte en soms grappige kunstwerken opduiken vanuit het weelderige groen met tal van aangename, beschutte zitplekjes. Een tuin om in te ‘rommelen’ en dat bedoel ik niet negatief, gewoon een tuin op gevoel. We kregen koffie met zelfgemaakte appeltaart voorgeschoteld, in en op eigen creatie kopjes/bordjes en we kregen er een demonstratie pottenbakken bovenop. Dat werd een half uurtje ons ogen uitkijken naar de vormen van vazen, potten, kopjes, die gepensioneerd kunstenaar Paul van Gompel in recordtempo uit zijn handen tovert, alles uit duitse klei . Het ziet er gemakkelijk uit, een fluitje van een cent, maar …. die mooie dingetjes moeten dan nog een 1ste keer in de oven (1060 tot 1250 graden hitte), dan moet er nog een laag glazuur op en daarna nog een 2de keer de oven in. Het is veel arbeidsintensiever dan we als leek dachten. Op zolder in de verkoopruimte zijn de handgemaakte voorwerpen te koop, het staat er overvol, enkel een plakkaat ‘potje breken, potje betalen’ ontbreekt er nog. Tussen de weelde van keramiek zag ik een muziekpartituur liggen van het lied uit 1915 ‘I didn’t raise my son to be a soldier’ (Ik heb mijn zoon niet groot gebracht om een soldaat te zijn) . Hoe actueel nog steeds en het toont ook zijn sociale betrokkenheid die hij uit via zijn project ‘Kerasud’ waarbij hij arme kansloze kinderen in Nepal, Burkina Faso, Congo vooruit helpt. Dit kunstenaarspaar – zo potje, zo dekseltje -is op een heel eigen, eigenzinnige manier bezig in hun eigen paradijsje. Een bezoekje waard in het weekend!

Linda Herman